Określenie „gołoborze” wywodzi się od nazwanych przez miejscową ludność obszarów „gołych od boru”, z nagromadzeniami głazów na bezleśnych stokach. W całym Parku gołoborza zajmują obszar około 22 ha. Występowanie gołoborzy powstałych na skutek wietrzenia wychodni skalnych piaskowca kwarcytowego w paśmie Łysogórskim, charakteryzuje się pewnymi prawidłowościami. Jednym z nich jest piętrowe występowanie gołoborzy, co najwyraźniej widać na Łysicy i Łysej Górze. Rozpatrując rozmieszczenie gołoborzy na stoku południowym, zauważamy wyraźnie występowanie dwóch pasów gołoborzy. Z kolei na stoku północnym zaznaczają się trzy takie poziomy. Rozczłonkowanie to wyraźnie widoczne jest tylko w rejonie wyżej wspomnianych szczytów. Skutkiem łączenia się gołoborzy z górnego i środkowego obszaru ich zalegania jest powstawanie dużych powierzchni gołoborzy, czego przykładem jest gołoborze znajdujące się poniżej nas.

Na terenie Świętokrzyskiego Parku Narodowego w ramach ochrony Natura 2000 utworzono specjalny obszar ochronny siedlisk o nazwie „Łysogóry”. Gołoborza tworzą siedlisko przyrodnicze zwane środkowoeuropejskim wyżynnym rumowiskiem krzemianowym, wyróżnionym ze względu na występowanie bezwapiennych podłoży skalnych porośniętych głównie przez zbiorowiska mszysto-porostowe, ze znikomym udziałem roślinności zielnej.